Ei historie med sterke verb

Den gamle stokken min var ikkje like stødig som den ein gong hadde vore, men eg hadde ikkje hjarte til å bytte den ut. Den hadde vore min faste turkamerat sia eg pensjonerte meg, og skulle spasere med meg livet ut. Eg greip tak i det svarte håndtaket på han, opna utgangsdøra og kraup ut i det sure haustvêret. Sonen min spurde alltid kvifor eg gjekk turar i slikt dritvêr, men da svarte eg alltid; Det finnes ikkje dårlig vêr, berre dårlig klede. Lauva på bakken virvla rundt ikring. Det var blest ute. Den isande vinden svei i øyra mine idet lua mi flaug til vers. Eg skreik etter han, men til inga nytte. Den dansa fleire meter bortover med vinden før den bora seg inn i eit kratt. Tanken på å gå å hente den var svært lite fristande, så eg beit tenna saman, laug til meg sjølv om at eg ikkje fraus, og gjekk vidare. Gammal pensjonist i farta!